The Arabs used to take bath in the hammam, so this, what could seem familiar to us, has nothing to do with bathroom. It's a quite common shape for an outdoor fountain.
14 August 2010
TraveLog - Malaga
The last point I visited on my way back to the airport was the Alcazaba of Malaga. It belongs more or less to the same period as Madinat al-Zahra, but it was largely rebuilt, so now we can see it in a quite complete shape.
The Arabs used to take bath in the hammam, so this, what could seem familiar to us, has nothing to do with bathroom. It's a quite common shape for an outdoor fountain.
The Arabs used to take bath in the hammam, so this, what could seem familiar to us, has nothing to do with bathroom. It's a quite common shape for an outdoor fountain.
TraveLog - Ronda
Tired with Sevilla, I decided to go to Ronda, a small town nowadays, but with a very long and interesting history. I used to have many notices of it as it was quite an important center during the Islamic period. And still it has some interesting points dating back from the last centuries of the kingdom of Granada.
The monumental bridge over the abyss, which is the symbol of this city, is in fact a late, 18th-century construction. But there is also a cute and well preserved bridge from Islamic times.
Near this bridge, the unique entrance to the medieval town, there is also a well preserved hammam.
Another quite interesting spot is so called Casa del Rey Moro, a mysterious subterranean construction which popular imagination believed to be a kind of secret palace.
In fact its function used to be quite utilitarian. The stairs and corridors lead to the bottom of the abyss among the rocks, filled with crystal clear water.
But of course the Moorish kings lived much better than this. In Ronda there is also a small residence of the same Nasride type which can be seen, in much larger scale, in Granada. It's called Casa del Gigante, because of an ancient idol, probably some Fenician divinity, which was found there.
The monumental bridge over the abyss, which is the symbol of this city, is in fact a late, 18th-century construction. But there is also a cute and well preserved bridge from Islamic times.
Near this bridge, the unique entrance to the medieval town, there is also a well preserved hammam.
Another quite interesting spot is so called Casa del Rey Moro, a mysterious subterranean construction which popular imagination believed to be a kind of secret palace.
In fact its function used to be quite utilitarian. The stairs and corridors lead to the bottom of the abyss among the rocks, filled with crystal clear water.
But of course the Moorish kings lived much better than this. In Ronda there is also a small residence of the same Nasride type which can be seen, in much larger scale, in Granada. It's called Casa del Gigante, because of an ancient idol, probably some Fenician divinity, which was found there.
TraveLog - Sevilla
From Cordoba we went to Sevilla. It was the most problematic part of our trip and later on I even started to regret we didn't stay more time in smaller towns nearby. Clearly, this city has a general problem with hotels.
TraveLog - Madinat al-Zahra
The ruins of Madinat al-Zahra are about 6 or 8 km from the city; it was a short and easy ride then. We left the car at the parking and we entered a very nice, modern museum where the most precious artifacts are kept. It's also full of interactive presentations about how the city was planned and organized to the smallest detail.
3 August 2010
TraveLog - Cordoba
The way from Granada to Cordoba took about 2 hours. We stayed in a very interesting hotel in the Casa de las Pavas, a 16th/17th century typical Cordoban house just a few steps from the Great Mosque. I liked it so much, but my husband was complaining a bit about poor service and the dead plants in the balconies. Nevertheless I enjoyed the touch of a real marble and the general aura of authenticity in this house with a number of patios and the galleries in the upper floors. Clearly it cannot be compared to a typical 5-stars hotel, even if the water of the pool, if it can be called swimming pool at all, was a bit suspicious. But we swam in it and it was a great feeling.
The Mosque made an unforgettable impression on me. Maybe because it's a low, horizontal construction, it seemed to me bigger than others, bigger even than the Blue Mosque in Istanbul. It's a strange feeling to imagine all this space full of praying people. My dream was indeed to pray there, but for sure it would be rather a problematic issue. By the way, I didn't see anybody praying, nor Muslim nor Christian. Somehow I feel also the Christians may not feel at ease there. I noticed the Church is rather "letting down" the Cathedral of Cordoba. At least I got this impression compared to the strongly defensive attitude in the Cathedral of Granada, where I was rather annoyed by the oppressive presence of guards, trying to force upon the visitants what they considered as "respectful" behaviour. They didn't importune me personally, but they gave me a strong and sad impression that Spanish Cristianity is somehow trying to survive where this survival is far from natural and obvious. But on the other hand, maybe I had expected to see more Muslim visitants in such a place. There were not many, but in general in the moment when I happened to visit it, the monument was half empty.
Architectonically, few Christian elements in it make any positive "multicultural" impression. Most are just an alien intromission, hurting the harmony of the whole. But there are some places when the Gotic comes as an organic developement of the striped arcs.
Today we go to Madinat al-Zahra, a ruined palace once dedicated to a beloved woman. I look forward to see it and also to discover more of the love story hidden behind this grandiose idea. Who was Zahra?
The Mosque made an unforgettable impression on me. Maybe because it's a low, horizontal construction, it seemed to me bigger than others, bigger even than the Blue Mosque in Istanbul. It's a strange feeling to imagine all this space full of praying people. My dream was indeed to pray there, but for sure it would be rather a problematic issue. By the way, I didn't see anybody praying, nor Muslim nor Christian. Somehow I feel also the Christians may not feel at ease there. I noticed the Church is rather "letting down" the Cathedral of Cordoba. At least I got this impression compared to the strongly defensive attitude in the Cathedral of Granada, where I was rather annoyed by the oppressive presence of guards, trying to force upon the visitants what they considered as "respectful" behaviour. They didn't importune me personally, but they gave me a strong and sad impression that Spanish Cristianity is somehow trying to survive where this survival is far from natural and obvious. But on the other hand, maybe I had expected to see more Muslim visitants in such a place. There were not many, but in general in the moment when I happened to visit it, the monument was half empty.
Architectonically, few Christian elements in it make any positive "multicultural" impression. Most are just an alien intromission, hurting the harmony of the whole. But there are some places when the Gotic comes as an organic developement of the striped arcs.
Today we go to Madinat al-Zahra, a ruined palace once dedicated to a beloved woman. I look forward to see it and also to discover more of the love story hidden behind this grandiose idea. Who was Zahra?
1 August 2010
TraveLog - Granada
We landed at Malaga airport, where we rented a car. It took us about 2 hours to reach Granada - just quietly, seeing some landscape from one side and from the other. We stayed at Hospes Palacio de los Patos, which is maybe not exactly Burj al-Arab, but it's ok too. The hotel is located in a 19th-century palace, surrunded by small but cosy grounds. The swans in front of it rather don't fit my concept of a 5-stars hotel, but the rest is very much ok, as you can see on the pic.
The next day, evidently, we got up early to reach Alhambra. I think it was a good idea to have reserved the ticets online. The file to the normal ticket office was not so so long, but it's better to be on the safe side and to be sure we would be able to enter the palace. We reach the Generalife at 9 o'clock, but it was just the right time to see it all at ease before the closing time at 2 pm. But I confess that the idea of returning to Alhambra at 10 pm for "visita nocturna" was 100% silly. There was no special illumination nor nothing, it was just visiting Alhambra in the darkness - not suggestive, not romantic, nothing special of any kind... Better just to see it normally, by day.
The whole architectonical compound as we can see it nowadays is in fact composed by two palaces. It's hard to imagine two more contrasting buildings, and at the same time better explanation of the difference between being Muslim and being Christian. It means not only two different religions, but also two different lifestyles. As you can see on the pics, there is a gap between the sensual style of the Nasride palace and the massive building of Charles V.
In the Christian palace there are two museums. One of them (Museo de Bellas Artes) is just a current institution of the kind; except two or three bodegones I didn't find nothing particularily attractive in it. The other, the proper museum of Alhambra, is in my opinion much more interesting. The clue of the exibition is a large piece of ceramics with the image of gazelle, used as a kind of oficial symbol for the whole Alhambra.
Finally, there is the Nasride palace itself. It's hard to find a new perspective in a monument so often explored by the photographers, but nevertheless I would like to share some of my images.
After Alhambra, we went to another obvious part of Granada, the Albaicin. At the hotel they suggested us a restaurant on the top of the hill just opposite to Alhambra, in Mirador de San Nicolas. The restaurant, called Estrellas de San Nicolas, was indeed a very good one, not only for the view. We ate an excellent dish of codfish and a confit de pato, which indeed can be classified as sophisticated, and then the piononos, typical cream-filled cakes from Granada region.
The next step is of course the Cathedral, with the royal mausoleum. The Catholic Kings, Fernando and Isabel, are burried in the place of their utmost victory. The museum adjactent to the Cathedral contains not only their grave monument in finely sculpted marble but also an interesting and manifold exposition, with some splendid paintings of Dirk Bouts and Roger van der Waden. In the corner there are also some personal objects belonging to Isabel, and I was surprised to see she used as rosary still quite a Muslim kind of mesbaha.
The next day, evidently, we got up early to reach Alhambra. I think it was a good idea to have reserved the ticets online. The file to the normal ticket office was not so so long, but it's better to be on the safe side and to be sure we would be able to enter the palace. We reach the Generalife at 9 o'clock, but it was just the right time to see it all at ease before the closing time at 2 pm. But I confess that the idea of returning to Alhambra at 10 pm for "visita nocturna" was 100% silly. There was no special illumination nor nothing, it was just visiting Alhambra in the darkness - not suggestive, not romantic, nothing special of any kind... Better just to see it normally, by day.
The whole architectonical compound as we can see it nowadays is in fact composed by two palaces. It's hard to imagine two more contrasting buildings, and at the same time better explanation of the difference between being Muslim and being Christian. It means not only two different religions, but also two different lifestyles. As you can see on the pics, there is a gap between the sensual style of the Nasride palace and the massive building of Charles V.
In the Christian palace there are two museums. One of them (Museo de Bellas Artes) is just a current institution of the kind; except two or three bodegones I didn't find nothing particularily attractive in it. The other, the proper museum of Alhambra, is in my opinion much more interesting. The clue of the exibition is a large piece of ceramics with the image of gazelle, used as a kind of oficial symbol for the whole Alhambra.
Finally, there is the Nasride palace itself. It's hard to find a new perspective in a monument so often explored by the photographers, but nevertheless I would like to share some of my images.
After Alhambra, we went to another obvious part of Granada, the Albaicin. At the hotel they suggested us a restaurant on the top of the hill just opposite to Alhambra, in Mirador de San Nicolas. The restaurant, called Estrellas de San Nicolas, was indeed a very good one, not only for the view. We ate an excellent dish of codfish and a confit de pato, which indeed can be classified as sophisticated, and then the piononos, typical cream-filled cakes from Granada region.
The next step is of course the Cathedral, with the royal mausoleum. The Catholic Kings, Fernando and Isabel, are burried in the place of their utmost victory. The museum adjactent to the Cathedral contains not only their grave monument in finely sculpted marble but also an interesting and manifold exposition, with some splendid paintings of Dirk Bouts and Roger van der Waden. In the corner there are also some personal objects belonging to Isabel, and I was surprised to see she used as rosary still quite a Muslim kind of mesbaha.
14 May 2010
Al-Rundi's qasida "Ratha' al-Andalus" رثاء الأندلس لأبي البقاء الرندي
Ratha' al-Andalus, The Lament for the Fall of Seville (1267), that can be heard on Youtube in a beautiful contemporary arrangement, traditionally used to be counted among the saddest poems ever composed in Arabic. Its author, known as Abu al-Baqa’ al-Rundi (or Salih ibn Sharif al-Rundi), was born in Seville, lived in a small Andalusian town of Ronda and in Ceuta, where he died in 1285. The form and content of this work is a good illustration of the gender called qasida, or “purpose poem”. Its “qasd” or literally the “purpose” is to gain a military aid from North African Muslims to help the Andalusians against the army of the Castilian king Alfonso X. It wasn’t written precisely at the occasion of the fall of Seville, but it mentions this event, among other episodes taken from pre-Islamic and Islamic history. It’s a nuniyya, a kind of poem in which the consonant “nun” repeats itself to create a frame of mind fitting the lamentation, which can be referred not only to concrete historical circumstances, but to the human fate in general, as "Everything declines after reaching the perfection", any state of power and glory is but a prelude of an inevitable fall.
The Arabic text can be found here, and its English translation by James T. Monroe here.
Naszyjnik gołębicy
Tauq al-hamama fi al-ulfa wa al-ullaf, dzieło młodego, zaledwie wówczas dwudziestoparoletniego Ibn Hazma (994-1064), należy do najsłynniejszych dokonań andaluzyjskiej myśli związanej z miłością. Księgę powstałą przypuszczalnie między 1019 a 1023 można uznać za traktat quasi-medyczny, w którym miłość jest potraktowana jako pewien szczególny stan, zarazem psychologiczny i fizjologiczny. Symptomy miłości wprawne oko może bez trudu rozróżnić: wywołuje ona chudnięcie, bezsenność, nagłe zmiany nastrojów, nieruchawość i otępienie, jęki i wzdychanie, a nawet dławienie i krztuszenie się pożywieniem. Kobiety uważa Ibn Hazm za bardziej podatne na miłość i stałe w swoich uczuciach; wynika to, jak sądzi, ze słabości i kruchości ich fizycznej natury. Temu medycznemu potraktowaniu zagadnienia sprzyja przekonanie, że miłość może prowadzić do śmierci, zwłaszcza gdy podda się jej człowiek o delikatnej konstytucji. Kochanek jest przy tym pacjentem trudnym, gdyż nie pragnie bynajmniej ozdrowienia i czerpie przyjemność ze swojej choroby. Z takiego potraktowania wynika także usprawiedliwienie miłości. Ponieważ nie jest ona uznawana za dobrowolny wybór, lecz za coś, co spada na człowieka niezależnie od jego woli, nie może wiązać się z winą czy ewentualnością kary.
Dzieło jest czymś w rodzaju zbioru pogrupowanych tematycznie przypadków. Proza przeplatana jest utworami poetyckimi, streszczającymi ogólniejsze prawdy i zarazem będącymi punktem wyjścia dla ilustrujących je anegdot. Całość stoi jednakże pod znakiem empirii: wszystko, co Ibn Hazm mówi o miłości opiera się na obserwacji stanów i zachowań żywych ludzi, spotkanych osobiście przez autora bądź co najwyżej znanych mu z godnych zaufania opowiadań; pomija natomiast milczeniem historie słynnych staroarabskich kochanków, przekazane przez bogatą tradycję literacką, licząca sobie już wówczas kilka wieków. Za to sporo tu materii autobiograficznej; Ibn Hazm powołuje się na znajomość kobiet, wśród których się wychował, na swoją własną, niespełnioną miłość do cudzej niewolnicy, a potem do jasnowłosej Num. Na podstawie tego ostatniego doświadczenia Andaluzyjczyk wysnuwa na przykład ciekawe wnioski o przywiązywaniu się do pewnej cechy partnera bądź partnerki, której poszukuje się później w kolejnych związkach.
Naszyjnik gołębicy jest więc przede wszystkim wnikliwym traktatem psychologicznym. Obserwacja koncentruje się tu na wywołanych miłością zmianach ludzkiego zachowania. Ibn Hazm próbuje tu przeniknąć absurdy miłości, takie jak wzajemna napastliwość kochających się ludzi. Charakterystyczną cechą kochanków jest jednakże emocjonalna labilność, sprawiająca, że szybko godzą się po sprzeczkach i zatargach, które z kogo innego uczyniłyby śmiertelnych wrogów. Sporo uwagi poświęca się tu lękom i urojeniom, jakie towarzyszą miłości, pociągającej za sobą zazdrość i chorobliwą podejrzliwość wobec ukochanej osoby: „Złe myśli krążą przy każdej drobnostce, która pochodzi od ukochanego” – pisze Ibn Hazm.
Andaluzyjczyk dostrzega także fakt, że miłość korzeni się raczej w domenie naszej własnej wyobraźni i skrywanych pragnień, niż w rzeczywistości i prawdzie o kochanej osobie; jest oparta na idealizacji i nie poddaje się zdroworozsądkowej perswazji. Świadczy o tym przytoczony przypadek człowieka zakochanego w dziewczynie, którą ujrzał we śnie. Równie dobrze można się zakochać w kimś znanym wyłącznie z wizerunku, opisu czy wymiany korespondencji; miłość może wywołać słyszany przez ścianę śpiew, lub przeciwnie, sam widok zupełnie nieznanej osoby, jak w przypadku miłości od pierwszego wejrzenia, będącej tu także jednym ze studiowanych przypadków. Wszystko to bowiem staje się pożywką dla wyobraźni, która jest tu prawdziwym źródłem i przyczyną, nawet jeśli oparta na iluzji miłość nie zawsze wytrzymuje konfrontację z rzeczywistością, a bywa, że rozczarowanie przemienia ją w głęboką i trwałą nienawiść. Tak czy owak, Ibn Hazm ceni wyżej uczucie narastające powoli, po „przysposobieniu duszy do miłości”, prowadzące do duchowego zjednoczenia.
Niezależnie od oparcia na obserwacji czy quasi-medycznego wydźwięku, Naszyjnik gołębicy można traktować także jako obyczajowy przewodnik, podręcznik kodów pozwalających na ekspresję własnych uczuć i poprawną interpretację subtelnych znaków, jakich używa partner czy partnerka (Ibn Hazm właściwie nie czyni bowiem rozróżnienia między miłością homo- i heteroseksualną). W tym sensie Ibn Hazma można uznać za prekursora ujmowania surowego afektu w ścisłe ramy skodyfikowanych zachowań, jakie przystoją kochankowi, co będzie właściwe także europejskiej fin amors - miłości dwornej. Tak więc kochanek daje wyraz swoim uczuciom poprzez grę spojrzeń, poprzez aluzje w postaci zacytowanych porzekadeł czy zagadek, w poezji i listach, albo poprzez gesty, na przykład dopijając to, co pozostawiła w kielichu ukochana, zwłaszcza jeśli przykłada do niego usta dokładnie w tym samym miejscu, gdzie znajdowały się jej wargi.
W przeciwieństwie do dawniejszej koncepcji uzryjskiej, gdzie umiłowana zwykle była lub miała być żoną poety-kochanka, nawet jeśli odrzucone oświadczyny lub wymuszony rozwód prowadziły do tragicznego finału, u Ibn Hazma cała sprawa miłości odrywa się niemal zupełnie od kwestii małżeństwa. Miłość staje się czymś niemal abstrakcyjnym, celem samym w sobie, za którym może, ale wcale nie musi stać realizacja na planie czysto seksualnym bądź społecznym. Należy ją rozumieć raczej w perspektywie neoplatońskiej, jako duchowe połączenie rozdzielonych cząstek pierwotnej, androgynicznej istoty. Seksualność stoi tu na dalekim planie. Ibn Hazm skłania się ku wstrzemięźliwości, zarówno w związku homoseksualnym, jak i heteroseksualnym, co pozwala mu na pogodzenie postulowanej tu tak wyraźnie całkowitej wolności kochania z porządkiem religijnym. Przystoi tu także dyskrecja, bo miłość, w przeciwieństwie do małżeństwa, nie posiada wymiaru społecznego, jest sprawą czysto prywatną, intymną, niewyjawioną.
Przekład angielski - kliknij tutaj
Dzieło jest czymś w rodzaju zbioru pogrupowanych tematycznie przypadków. Proza przeplatana jest utworami poetyckimi, streszczającymi ogólniejsze prawdy i zarazem będącymi punktem wyjścia dla ilustrujących je anegdot. Całość stoi jednakże pod znakiem empirii: wszystko, co Ibn Hazm mówi o miłości opiera się na obserwacji stanów i zachowań żywych ludzi, spotkanych osobiście przez autora bądź co najwyżej znanych mu z godnych zaufania opowiadań; pomija natomiast milczeniem historie słynnych staroarabskich kochanków, przekazane przez bogatą tradycję literacką, licząca sobie już wówczas kilka wieków. Za to sporo tu materii autobiograficznej; Ibn Hazm powołuje się na znajomość kobiet, wśród których się wychował, na swoją własną, niespełnioną miłość do cudzej niewolnicy, a potem do jasnowłosej Num. Na podstawie tego ostatniego doświadczenia Andaluzyjczyk wysnuwa na przykład ciekawe wnioski o przywiązywaniu się do pewnej cechy partnera bądź partnerki, której poszukuje się później w kolejnych związkach.
Naszyjnik gołębicy jest więc przede wszystkim wnikliwym traktatem psychologicznym. Obserwacja koncentruje się tu na wywołanych miłością zmianach ludzkiego zachowania. Ibn Hazm próbuje tu przeniknąć absurdy miłości, takie jak wzajemna napastliwość kochających się ludzi. Charakterystyczną cechą kochanków jest jednakże emocjonalna labilność, sprawiająca, że szybko godzą się po sprzeczkach i zatargach, które z kogo innego uczyniłyby śmiertelnych wrogów. Sporo uwagi poświęca się tu lękom i urojeniom, jakie towarzyszą miłości, pociągającej za sobą zazdrość i chorobliwą podejrzliwość wobec ukochanej osoby: „Złe myśli krążą przy każdej drobnostce, która pochodzi od ukochanego” – pisze Ibn Hazm.
Andaluzyjczyk dostrzega także fakt, że miłość korzeni się raczej w domenie naszej własnej wyobraźni i skrywanych pragnień, niż w rzeczywistości i prawdzie o kochanej osobie; jest oparta na idealizacji i nie poddaje się zdroworozsądkowej perswazji. Świadczy o tym przytoczony przypadek człowieka zakochanego w dziewczynie, którą ujrzał we śnie. Równie dobrze można się zakochać w kimś znanym wyłącznie z wizerunku, opisu czy wymiany korespondencji; miłość może wywołać słyszany przez ścianę śpiew, lub przeciwnie, sam widok zupełnie nieznanej osoby, jak w przypadku miłości od pierwszego wejrzenia, będącej tu także jednym ze studiowanych przypadków. Wszystko to bowiem staje się pożywką dla wyobraźni, która jest tu prawdziwym źródłem i przyczyną, nawet jeśli oparta na iluzji miłość nie zawsze wytrzymuje konfrontację z rzeczywistością, a bywa, że rozczarowanie przemienia ją w głęboką i trwałą nienawiść. Tak czy owak, Ibn Hazm ceni wyżej uczucie narastające powoli, po „przysposobieniu duszy do miłości”, prowadzące do duchowego zjednoczenia.
Niezależnie od oparcia na obserwacji czy quasi-medycznego wydźwięku, Naszyjnik gołębicy można traktować także jako obyczajowy przewodnik, podręcznik kodów pozwalających na ekspresję własnych uczuć i poprawną interpretację subtelnych znaków, jakich używa partner czy partnerka (Ibn Hazm właściwie nie czyni bowiem rozróżnienia między miłością homo- i heteroseksualną). W tym sensie Ibn Hazma można uznać za prekursora ujmowania surowego afektu w ścisłe ramy skodyfikowanych zachowań, jakie przystoją kochankowi, co będzie właściwe także europejskiej fin amors - miłości dwornej. Tak więc kochanek daje wyraz swoim uczuciom poprzez grę spojrzeń, poprzez aluzje w postaci zacytowanych porzekadeł czy zagadek, w poezji i listach, albo poprzez gesty, na przykład dopijając to, co pozostawiła w kielichu ukochana, zwłaszcza jeśli przykłada do niego usta dokładnie w tym samym miejscu, gdzie znajdowały się jej wargi.
W przeciwieństwie do dawniejszej koncepcji uzryjskiej, gdzie umiłowana zwykle była lub miała być żoną poety-kochanka, nawet jeśli odrzucone oświadczyny lub wymuszony rozwód prowadziły do tragicznego finału, u Ibn Hazma cała sprawa miłości odrywa się niemal zupełnie od kwestii małżeństwa. Miłość staje się czymś niemal abstrakcyjnym, celem samym w sobie, za którym może, ale wcale nie musi stać realizacja na planie czysto seksualnym bądź społecznym. Należy ją rozumieć raczej w perspektywie neoplatońskiej, jako duchowe połączenie rozdzielonych cząstek pierwotnej, androgynicznej istoty. Seksualność stoi tu na dalekim planie. Ibn Hazm skłania się ku wstrzemięźliwości, zarówno w związku homoseksualnym, jak i heteroseksualnym, co pozwala mu na pogodzenie postulowanej tu tak wyraźnie całkowitej wolności kochania z porządkiem religijnym. Przystoi tu także dyskrecja, bo miłość, w przeciwieństwie do małżeństwa, nie posiada wymiaru społecznego, jest sprawą czysto prywatną, intymną, niewyjawioną.
Przekład angielski - kliknij tutaj
Subscribe to:
Posts (Atom)
